De zonnebrandcreme is op

Het is echt zo, een volle fles factor 30 weggesmeerd de afgelopen weken.
Het is dus bijna tijd om naar huis te gaan.

Maar wat zijn die laatste dagen mooi geweest. Jullie worden er misschien een beetje moe van maar ik vertik het om ons enthousiasme onder stoelen of banken te steken. Het is eigenlijk teveel om op te noemen en vergeef me op voorhand de superlatieven.

Voordat ik begin wil ik iedereen danken voor de verjaardagswensen. reacties op waarbenjij.nu, de mails, de sms-jes, via facebook. Hartstikke goed om allemaal te lezen.

Op mijn verjaardag geeindigd bij de magnifieke Kauri trees. Wat is magnifiek? De grootte, man o man wat een enorme bomen, ik ga thuis op het pleintje eens nameten of de stam in het rozenperk zou passen, ik vermoed van niet. Werkelijk ongelooflijk, niet de hoogte maar de enorme stammen, 19 meter omtrek.

Zondag op weg, via Auckland, naar de Coromandel Peninsula. Onderweg van velen al gehoord dat de Coromandel zo mooi is. Ja, ja, dat zal wel! Maar met een strak blauwe lucht en een graadje of 29 kan qua schoonheid inderdaad weinig tegen de Coromandel op. En we dachten al zoveel moois gezien te hebben. Neem de kust aan de westkant van het schiereiland, paradijselijk.

We gingen naar Hot Beach, huurden een schep (!!) en groeven, zoals meerdere toeristen, een gat op het strand, gloeiend heet water komt er in te staan. Niet dat dit ons gelukt is, maar als een ware koekoek hebben we in de poel van een ander gezeten. Gloeiend heet.

Wandelen naar Cathedral Cove. De cove valt wel mee, aardig, maar dat strand....het kan niet mooier.

De titel van dit verhaal had eigenlijk anders moeten zijn. De enige juiste aanhef zou geweest zijn WHITE ISLAND. Wat een dag was vandaag!! Een opdracht voor de lezer: Google maps, zoek "white island, Ohope, plentybay" satelite view, inzoomen. Mooi he?
Dat was de bestemming vandaag. 50 Km uit de kust ligt dit White Island, White in deze niet bedoeld als steek onder water voor de thuisblijvers in verband met de Brabantse sneeuw trouwens.

Ik had er al lang naar uitgezien, zag het al eens op tv thuis, daar moet ik naar toe. Een week geleden via internet geboekt en maar hopen dat het door zou gaan en dus dat het weer goed genoeg zou zijn. Weer was goed, tocht ging door en dat is geluk hebben want ik hoorde vanochtend dat ze er al 8 dagen op een rij niet naar toe konden, vanwege teveel wind. Er was iemand die het vandaag voor de vierde keer probeerde. Gelukt.

Ooit op een actie vulkaan geweest? Vanaf vandaag staat die op het reis-cv. 50 km varen, veel Jan van Genten duikend in het water, een keer of acht dolfijnen rond de boot. Enkele vliegende vissen gezien (echt: er zijn vogels die zwemmen, er zijn ook vissen die vliegen!! En niet zo'n klein beetje ook). Alleen het varen al dus. Moeilijke aankomst, sterke golven, rubberbootje, klauteren op een trapje. Ik begrijp waarom het vaak niet doorgaat. En dan sta je plotseling op een vulkaan waarbij de krater een opening heeft op zee niveau, niks klimmen, je stapt er gewoon in. Anderhalf uur langs allerlei magnifieke kleurrijke, sissende, borrelende, spuitende natuurverschijnselen. Met helm op, met gasmasker op (niet voor niks) en oh ja, er zijn iedere maand wel erupties, maar dan wel kleine, geen lava geweld. Er stijgt een enorme rookkolom op uit de krater.
Een uitzonderlijke dag, om nooit te vergeten.

Vanavond de laatste camping. Morgenvroeg camper wat schoonmaken. We proberen morgen nog wat leuks te doen in Rotorua. Rond 4 uur leveren we dan de camper in en overnachten bij Jeroen en Lorraine.

Onze stemming is opperbest. Maar we kunnen niet ontkennen dat we nu al met enorm veel weemoed terugdenken aan 6 fantastische weken. We hebben er 8000 km opzitten.

We staan er gekleurd op, ondanks en dankzij die factor 30.

Een dringend verzoek aan het thuisfront: ruimen jullie die sneeuw allemaal op, want wij laten Nieuw Zeeland achter in de herfst en brengen het voorjaar mee naar Nederland.

Gegroet